Νομοθεσίες χωρίς εμπλοκή των άμεσα επηρεαζόμενων, των ειδικών και των τεχνοκρατών του κλάδου αλλά και χωρίς να έχει καν πραγματοποιηθεί σχετική ανάλυση προκειμένου να φανεί το αντίκτυπο και οι εμπορικές επιπτώσεις προχωράει όπως όλα δείχνουν η Βουλή σε σχέση με τον Περί Μεταβιβάσεως και Υποθηκεύσεως Ακινήτων Νόμο.
Ο εν λόγω Νόμος ο οποίος συζητείται αύριο Πέμπτη στις Επιτροπές Νομικών και Οικονομικών με σκοπό την ψήφισή του πριν την παύση των κοινοβουλευτικών εργασιών για το καλοκαίρι και φέρει τις υπογραφές των κομμάτων: ΔΗΚΟ, Κίνημα Οικολόγων, Κίνημα Αλληλεγγύη και Συμμαχία Πολιτών.
Επί της ουσίας, υπάρχουν πέντε διαφορετικές προτάσεις που τροποποιούν τον Νόμο, με την ουσία ωστόσο να παραμένει η ίδια, καθώς αν οι εισηγήσεις γίνουν πράξη, αποδυναμώνεται η προσπάθεια των εμπορικών τραπεζών για ανάκτηση χρεών, την ίδια στιγμή που η πίεση από τους Ευρωπαίους επόπτες για μείωση των μη εξυπηρετούμενων δανείων είναι ασφυκτική.
Πού θα οδηγήσει;
Αυτό, οδηγεί μοιραία τον τραπεζικό κόσμο σε ευθεία αντιπαράθεση με τον κοινοβουλευτικό θεωρώντας ότι δύο είναι τα πλήγματα.
Σύμφωνα με τραπεζικούς κύκλους οι οποίοι έχουν άριστη γνώση των γεγονότων και της νομοθεσίας, η νέα τροποποιημένη νομοθεσία αναμένεται να οδηγήσει σε κάλυψη των στρατηγικών κακοπληρωτών, με τις διαδικασίες εκποίησης να αποδυναμώνονται, να γίνονται ακόμα πιο αργές και δύσκολες για περιπτώσεις ακόμα και πέραν της πρώτης κατοικίας.
Παράλληλα, προκύπτουν επιπρόσθετες προβλέψεις για τις τράπεζες, καθώς οι υπάρχουσες εξασφαλίσεις δεν θα θεωρούνται επαρκείς από τους επόπτες, σε μια εποχή που διεξάγεται η μάχη των ισολογισμών με την κερδοφορία να αποτελεί μείζον ζήτημα για την επαναφορά του τραπεζικού συστήματος στα επίπεδα της υγιούς τραπεζικής, ώστε να ανοίξει περαιτέρω η κάνουλα της χρηματοδότησης για την πραγματική οικονομία.
Αυτό ενδέχεται να οδηγήσει σε νέα αποσταθεροποίηση του τραπεζικού συστήματος, με τις τράπεζες να περιορίζουν εκ νέου τον δανεισμό τους και δη τις περιπτώσεις δανείων με εξασφάλιση την πρώτη κατοικία.
Σημεία που «καίνε»
Σύμφωνα με τις αλλαγές που προτείνονται, ο ενυπόθηκος οφειλέτης θα μπορεί να προχωρήσει σε έφεση για παραμερισμό της ειδοποίησης της σκοπούμενης πώλησης εάν ο ενυπόθηκος δανειστής, στην περίπτωση που είναι αδειοδοτημένο πιστωτικό ίδρυμα ή αγοραστής κατά την έννοια του περί Αγοραπωλησίας Πιστωτικών Διευκολύνσεων και για Συναφή Θέματα Νόμου, παραβίασε την υποχρέωσή του να προβεί σε διαδικασία αναδιάρθρωσης των χορηγήσεων του ενυπόθηκου οφειλέτη στη βάση των προνοιών της περί της Διαχείρισης Καθυστερήσεων Οδηγίας του 2015 της Κεντρικής Τράπεζα και των σχετικών παραρτημάτων της.
Οι ίδιοι τραπεζικοί κύκλοι τονίζουν πως, πέρα από το γεγονός ότι τα όσα ισχυρίζονται οι οφειλέτες ενδεχομένως να μην ευσταθούν, θα δίνεται το δικαίωμα στους στρατηγικούς κακοπληρωτές να εκμεταλλευτούν την κατάσταση.
Άλλη τροποποίηση προβλέπει πως μετά την πώληση κύριας κατοικίας, τότε το ποσό δεν διατίθεται για την εξόφληση των συνολικών απαιτήσεων του δανειστή μέχρι να γίνουν οι κατάλληλες διευθετήσεις από το Δικαστήριο ώστε ο οφειλέτης και η οικογένειά του να βρουν στέγαση. Αυτό, σύμφωνα με τους ίδιους κύκλους, δεν αποκλείει την σκόπιμη καθυστέρηση υποβολής αίτησης στο Δικαστήριο εκ μέρους του οφειλέτη.
Επιπλέον, παραχωρείται το δικαίωμα στον οφειλέτη να προχωράει σε έφεση στο Επαρχιακό Δικαστήριο για παραμερισμό της ειδοποίησης της σκοπούμενης πώλησης, απλά και μόνο αν έχει καταχωρίσει αίτηση για έκδοση προστατευτικού διατάγματος ή για ένταξή του στο σχέδιο ΕΣΤΙΑ, κάτι που δεν συνεπάγεται αυτομάτως επιτυχία κατά την λαταχόρηση.
Ποιος θα πληρώσει το ακραίο σενάριο;
Ως εκ τούτου, φορολογούμενοι και καταθέτες ενδέχεται να ζημιώνουν ξανά έναντι των στρατηγικών κακοπληρωτών, αφού στο ακραίο σενάριο το οποίο επαναφέρει μνήμες 2013 και Συνεργατισμού, θα κληθούν ξανά να πληρώσουν το τίμημα.
Αυτό, προσθέτουν ίδιοι κύκλοι, είναι μείζονα αδικία έναντι των ενοικιαστών, οι οποίοι που πληρώνουν ενοίκιο αντί να προχωρήσουν σε αγορά κατοικίας, αλλά και των νοικοκυριών κι επιχειρήσεων που είναι συνεπείς, πληρώνοντας κανονικά τις δόσεις τους, κάτι που εξάλλου αποτελεί και παραβίαση των δεσμεύσεων της χώρας έναντι της Κομισιόν, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, αλλά και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείο (ΔΝΤ).