Η Γερμανία σύντομα θα είναι σε θέση να κάνει αυτό που κανείς άλλος στην Ευρώπη δεν μπορεί: να αναχαιτίζει πυραύλους στο διάστημα.
Πρόκειται για το νέο αντιπυραυλικό σύστημα «Arrow 3», που αναπτύχθηκε από το Ισραήλ και μπορεί να αναχαιτίσει πυραύλους μεσαίου βεληνεκούς σε απόσταση άνω των 100 χιλιομέτρων πάνω από τη Γη.
Η στρατηγική δυνατότητα που προσφέρει το ισραηλινό σύστημα είναι «μοναδική μεταξύ των Ευρωπαίων εταίρων μας», λέει με υπερηφάνεια ο Γερμανός υπουργός Άμυνας, Μπόρις Πιστόριους. Με αυτό, προσθέτει ο σοσιαλδημοκράτης υπουργός, η Γερμανία «εξασφαλίζει τον κεντρικό μας ρόλο στην καρδιά της Ευρώπης».
Ο Γερμανός καγκελάριος Φρίντριχ Μερτς άλλωστε έχει βάλει στόχο την δημιουργία του πιο ισχυρού στρατού στην Ευρώπη μέσα από ένα θηριώδες πρόγραμμα επανεξοπλισμού.
Έχει μια αδυναμία
Αυτό το νέο όπλο αντιπυραυλικής άμυνας καθιστά τις γερμανικές ένοπλες δυνάμεις έτοιμες για άμυνα εκτός της ατμόσφαιρας της Γης. «Είναι τεχνικά πολύ ισχυρό, αλλά έχει μια αδυναμία: δεν έχει αντίπαλο», γράφει η Berliner Zeitung και εξηγεί: « Η αγορά αυτή, ύψους 3,6 δισεκατομμυρίων ευρώ από τη γερμανική κυβέρνηση, δεν προκαλεί ιδιαίτερο ενθουσιασμό στους ειδικούς. Ενώ ο Πιστόριους έχει απόλυτο δίκιο -μέχρι στιγμής, κανείς στην Ευρώπη εκτός από τη Γερμανία δεν διαθέτει την ικανότητα για την λεγόμενη «εξωατμοσφαιρική» άμυνα- ο λόγος γι’ αυτό είναι αμέσως προφανής: ο πιθανός αντίπαλος, δηλαδή ο ηγέτης της Μόσχας Βλαντιμίρ Πούτιν, δεν διαθέτει επίσης την ικανότητα για εξωατμοσφαιρική επίθεση.
Οι Ιρανοί την έχουν, και γι’ αυτό είναι απολύτως λογικό για το Ισραήλ να προστατεύσει τη χώρα με πυραύλους Arrow 3 από βαλλιστικούς πυραύλους που εκτοξεύονται σε τροχιά από τους μουλάδες στην Τεχεράνη, οι οποίοι στη συνέχεια θα κατεβαίνουν απότομα προς το Ισραήλ.
Η Ρωσία, ωστόσο, δεν διαθέτει τέτοιους πυραύλους.
Οι ρωσικοί πύραυλοι Kinzhal, Iskander και οι υπόλοιποι, δεν μπορούν να εγκαταλείψουν την ατμόσφαιρα της Γης κατά την προσέγγισή τους στον στόχο τους. Πετούν σε απόσταση 100 χιλιομέτρων. Ωστόσο, με τον Arrow 3, ισχύει το αντίθετο: Ο ισραηλινός πύραυλος περικλείει ένα σύστημα αναχαίτισης , ειδικά σχεδιασμένο για το διάστημα, έξω από την ατμόσφαιρα της Γης. Μόνο εκεί αναπτύσσεται και είναι ικανός να αναχαιτίσει τον εχθρικό πύραυλο στο διάστημα, καταστρέφοντάς τον , ώστε κανένα από τα εξαρτήματά του να φτάνει στη Γη.
«Και η Ρωσία δεν αναπτύσσει τέτοιους , σύμφωνα με όλα όσα γνωρίζουμε για τον στρατηγικό σχεδιασμό του Κρεμλίνου», λέει ο ειδικός ασφαλείας Φάμπιαν Χόφμαν από το Πανεπιστήμιο του Όσλο. «Αντίθετα, υπάρχουν σχέδια στη Ρωσία για την ανάπτυξη ενός πυραύλου μικρής εμβέλειας στα 1.000 χιλιόμετρα. Οι τρέχουσες δυνατότητες της Ρωσίας θα επιτρέπουν το πολύ 50 εκτοξεύσεις ετησίως». Από την οπτική γωνία του ειδικού, αυτό δεν αποτελεί προς το παρόν σημαντική απειλή.
«Ωστόσο, όταν οι οικονομικοί πόροι είναι περιορισμένοι λόγω της οικονομικής κρίσης, και ταυτόχρονα τα ελλείμματα πρέπει να καλυφθούν σε όλες τις διαστάσεις της άμυνας – στεριά, αέρα, θάλασσα, κυβερνοχώρο – τίθεται το ερώτημα: Θα ήταν πιο λογικό να επενδυθούν τα 3,6 δισεκατομμύρια ευρώ στην άμυνα κατά των ρωσικών απειλών που πραγματικά υπάρχουν;», τονίζει η Berliner Zeitung.
Τεράστιο το κόστος
«Το σύστημα Arrow-3 θα μπορούσε επίσης να είναι χρήσιμο για τη Γερμανία, αλλά η διασφάλιση ολοκληρωμένης προστασίας για το γερμανικό έδαφος μέσω συστημάτων αεράμυνας θα ήταν σχεδόν αδύνατη», λέει ο Χόφμαν. «Με απλά λόγια, θα χρειάζονταν πάρα πολλά από αυτά τα εξαιρετικά ακριβά όπλα και πυρομαχικά, με κάθε πύραυλο να κοστίζει περίπου δύο εκατομμύρια ευρώ. Από οικονομικής άποψης, αυτό δεν έχει νόημα και δεν μπορεί να παρέχει ολοκληρωμένη προστασία. Για τον επιτιθέμενο, είναι πάντα ευκολότερο να εκτοξεύσει έναν μεγάλο αριθμό πυραύλων για να υπερνικήσει το αμυντικό σύστημα των αμυνόμενων. Η εγκατάσταση ενός συστήματος αναχαίτισης ικανού να σταματήσει κάθε σμήνος πυραύλων – μια τέτοια κλίμακα απλά δεν είναι εφικτή».
Ο ειδικός σε θέματα πυραύλων Χόφμαν προτείνει ότι, για αυτόν τον λόγο, θα πρέπει να δοθεί στρατηγική έμφαση στην απειλή από αέρος. «Οι δυνατότητες παραγωγής πυραύλων και πυραύλων κρουζ του Κρεμλίνου υπερβαίνουν αυτό που μπορεί να παράγει η Δύση όσον αφορά τα αμυντικά όπλα. Αλλά δεδομένης της σταθερά αυξανόμενης απειλής από τη Ρωσία, μπορεί να είναι απαραίτητο να αναζητηθούν νέες προσεγγίσεις».
Επιστροφή στο «μηδέν»
Το μόνο που είναι σίγουρο άλλωστε είναι ότι μετά από σχεδόν τέσσερα χρόνια πολέμου και ένα εκατομμύριο θύματα στην Ουκρανία, έχουμε επιστρέψει στο …μηδέν. Και τη λύση δεν μπορούν να δώσουν ακόμη και τα πιο εξελιγμένα όπλα.
Η ειρηνευτική συμφωνία στην Ουκρανία, αν ποτέ υπογραφεί, θα μπορούσε να έχει 28 σημεία ,σύμφωνα με τον Τραμπ, 19 σύμφωνα με τους Ευρωπαίους ηγέτες, ή ίσως μόνο 10 σύμφωνα με τις προσδοκίες της Ουκρανίας ή 40 σύμφωνα με τις ρωσικές απαιτήσεις.
«Υπάρχει όμως ένα γεγονός, όχι αριθμητικό, αλλά ουσιαστικό, που διαφεύγει από τους περισσότερους παρατηρητές και το κοινό», λένε στη Ναυτεμπορική Ευρωπαίοι διπλωμάτες: «Ουσιαστικά επιστρέψαμε στο σημείο εκκίνησης: την αυτονομία του Ντονμπάς που ζητούσε η Ρωσία και την ασφάλεια που επεδίωκε η Ουκρανία. Με μια ουσιαστική διαφορά. Ο πόλεμος απλώς ανέτρεψε τα δεδομένα προς το χειρότερο για τους Ουκρανούς, που πίστευαν πώς θα μπορούσαν να αντισταθούν στη Ρωσία μέχρι τη νίκη, χάρη στα αμερικανικά όπλα και την ευρωπαϊκή υποστήριξη»
Πράγματι, το φετίχ της ουκρανικής νίκης, που επιδεικνύονταν σε κάθε ευρωπαϊκή σύνοδο κορυφής, υποτίθεται ότι θα εξασφάλιζε την κατάρρευση του ρωσικού καθεστώτος, τη σύλληψη του Πούτιν για εγκλήματα πολέμου, την είσοδο του Κιέβου στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ και τη Ρωσία σε διεθνή απομόνωση.
«Η αλήθεια είναι ένας πόλεμος φθοράς, μια ατελείωτη αγωνία, με τη διαφορά ότι η Ρωσία προχωρά και η Ουκρανία είναι εξαντλημένη».
Οι συμφωνίες του Μινσκ
Θα αρκούσε να ανατρέξει κανείς στις συμφωνίες του Μινσκ του 2014 και του 2015, που υπογράφηκαν με τη μεσολάβηση της Γερμανίας και της Γαλλίας και υπό την εποπτεία του ΟΟΣΑ, οι οποίες είχαν ως στόχο να εγγυηθούν την αποστρατιωτικοποίηση και την ουσιαστική αυτονομία του Ντονμπάς, χωρίς να διακυβεύεται το πλαίσιο ασφάλειας και πολιτικής της Ουκρανίας.
Οι ιστορικοί θα περιγράψουν λεπτομερώς το επίπεδο ευθύνης των Ουκρανών στο μποϊκοτάζ αυτών των συμφωνιών και το συμφέρον της Μόσχας να διατηρεί τις εντάσεις υψηλές για να δημιουργήσει συνθήκες προς όφελός της.
Η ιστορία θα κρίνει επίσης την απόφαση εισβολής σε μια κυρίαρχη χώρα. Μια σαφής παραβίαση του διεθνούς δικαίου, σύμφωνα με τους Ουκρανούς και μεγάλο μέρος του κόσμου. Μια προληπτική κίνηση, σύμφωνα με τους Ρώσους, για να αποτραπεί το ΝΑΤΟ να πλησιάσει τα σύνορά του. Δεν είναι μόνο η προπαγάνδα του Κρεμλίνου που το λέει αυτό. «Η σταδιακή επέκταση του ΝΑΤΟ προς ανατολάς έχει προκαλέσει μια πολύ πραγματική αίσθηση αγανάκτησης μεταξύ των Ρώσων, συμπεριλαμβανομένων των επικριτών του Πούτιν. Οι άνθρωποι φοβούνται ότι η Ουκρανία θα γίνει βάση για δυτικά στρατεύματα και πυραύλους», έγραψαν οι New York Times .
Όπως λένε Ευρωπαίοι διπλωμάτες, ενώ περιμένουμε την ετυμηγορία της ιστορίας, το σίγουρο είναι πώς σήμερα υπάρχει μια διπλωματική καταστροφή σε σύγκριση με τις συμφωνίες του Μινσκ. Άξιζε τον κόπο;»
Πηγή: naftemporiki.gr
Διαβάστε επίσης: Φούσκα στις αγορές, αδύναμη Ευρώπη, παγωμένη Κίνα και νέες εντάσεις - Ο κόσμος το 2026