Επιμέλεια: Ξένιος Μεσαρίτης
Δημοσίευμα των Financial Times αναφέρει τις προσπάθειες των Big Four για να προχωρήσουν σε περαιτέρω «παγκοσμιοποίηση» των brand τους αλλά και τα εμπόδια που παρουσιάζονται.
Κατά περιόδους οι Big Four προσπαθούν να πείσουν περισσότερο για την παγκοσμιότητα των εταιρειών τους.
Το πιο πρόσφατο παράδειγμα είναι αυτό της EY, που δημιουργεί μια νέα περιοχή της Ευρώπης Δύσης που καλύπτει 25 χώρες, συμπεριλαμβανομένης της Γερμανίας και της Γαλλίας (αλλά όχι του Ηνωμένου Βασιλείου). Ο στόχος είναι να μειωθεί το κόστος, να μοιραστούν ευκαιρίες ανάπτυξης και να ολοκληρωθεί μια μερική συγχώνευση του υφιστάμενου δικτύου της εταιρείας.
Τέτοιοι συνδυασμοί έχουν νόημα για τις επιχειρήσεις, δεδομένου του όγκου των διασυνοριακών εργασιών που εκτελούν οι Big Four, ιδίως στη παροχή συμβουλευτικών υπηρεσιών. Οι περιφερειακοί ηγέτες των εταιρειών θέλουν να ενθαρρύνουν την καλύτερη ανταλλαγή ιδεών και προσωπικού, καθώς και μια μετάβαση σε συλλογικές επενδύσεις που πραγματοποιούνται από τις τοπικές εταιρείες αντιπροσώπους. Τα σχέδια πρέπει να επικροτηθούν, εάν ενθαρρύνουν μεγαλύτερη εποπτεία και λογοδοσία καθώς και στενότερη πολιτιστική ευθυγράμμιση.
Ωστόσο, κατά λάθος, η EY έχει επισημάνει τα εμπόδια για βαθύτερη ενσωμάτωση του παραδοσιακού υφιστάμενου «ομοσπονδιακού δικτύου-μοντέλου». Ορισμένοι συνεργάτες εκτός Γερμανίας φοβούνται ότι η περαιτέρω συγχώνευση μπορεί να σημαίνει ότι θα υποφέρουν από κοινού και οι εταιρείες των υπόλοιπων χωρών εάν ο γερμανικός βραχίονας της EY τιμωρηθεί για την υπόθεση του ελέγχου της Wirecard. Η απάντηση από το εσωτερικό της ΕΕ - ότι οι εθνικές της εταιρείες θα διατηρούν ξεχωριστά νομικά πρόσωπα - απλώς εκθέτει το ρυθμιστικό και νομικό κομμάτι που εμποδίζει οποιαδήποτε σοβαρή αναδιάρθρωση.
Ομοίως, η Deloitte Βόρειας και Νότιας Ευρώπη (NSE) ήταν μία από τις πιο επιτυχημένες προσπάθειες για τη δημιουργία ενός αυστηρότερου «παγκοσμιοποιημένου» ευρωπαϊκού δικτύου που διαθέτει πάνω από 50.000 υπαλλήλους σε 27 χώρες, με το σύνθημα «ιστορίες χωρίς σύνορα».Η πραγματικότητα ωστόσο είναι κάπως διαφορετική κατά την εφαρμογή. Ούτε η Deloitte Touche Tohmatsu Limited, η μητρική εταιρεία του Ηνωμένου Βασιλείου, ούτε η Deloitte Βόρειας και Νότιας Ευρώπης, παρέχουν υπηρεσίες σε πελάτες και «καθεμία από τις εταιρείες μέλη της [DTTL] είναι νομικά ξεχωριστές και ανεξάρτητες οντότητες».
Ως αποτέλεσμα, τα περιφερειακά δίκτυα έρχονται και φεύγουν. Η KPMG προσπάθησε να δημιουργήσει εύφορο έδαφος το 2006 με τη δημιουργία ενός ευρωπαϊκού συνδυασμού. Εν τέλει αποκέντρωσε το δίκτυο 19 χωρών έξι χρόνια αργότερα, υποστηρίζοντας ότι οι σκληροί όροι των συναλλαγών απαιτούσαν μια πιο τοπική εστίαση.
Αυτά τα εμπόδια είναι απογοητευτικά για τους Big Four που επιθυμούν να είναι τόσο ευκίνητοι και παγκόσμιοι όσο αντίστοιχες εταιρείες συμβούλων όπως η Accenture ή οι McKinsey. Οι συμβουλές στρατηγικής και συγχώνευσης δεν γνωρίζουν σύνορα. Όμως οι ελεγκτές και οι φορολογικοί σύμβουλοι ρυθμίζονται και περιορίζονται σε εθνικό επίπεδο.
Οι λιγότερο δικαιολογημένοι λόγοι για τη διατήρηση των εθνικών σιλό περιλαμβάνουν: μικρές μάχες μεταξύ των εταιρειών μελών στην συσσώρευση πόρων, η αντίσταση στη μείωση του κόστους όταν υπονομεύει τα «φέουδα» που διαχειρίζονται οι τοπικοί Big Four βαρόνοι, μερικοί από τους οποίους αντιμετωπίζονται ως μικρές επιχειρηματικές διασημότητες.
Η τάση των Big Four να επιδεικνύουν την παγκόσμια εμβέλειά τους, ενώ για τα όποια σκάνδαλα να επιρρίπτουν ευθύνες σε «τοπικά κακά μήλα», θυμίζει τον αφορισμό του πρώην κυβερνήτη της Τράπεζας της Αγγλίας, Mervyn King, μετά την οικονομική κρίση, για τις τράπεζες που είναι «παγκόσμιες στη ζωή, αλλά εθνικές σε θάνατο».
Η εξαίρεση στον τομέα των λογιστικών ήταν η κατάρρευση της Andersen, της οποίας η εμπλοκή με την Enron τελείωσε με την κατάρρευση ολόκληρου του παγκόσμιου δικτύου. Κάθε φορά που οι ρυθμιστικές αρχές απειλούν ότι πρέπει να γίνει διαχωρισμός των συμβούλων και των ελεγκτών ανάμεσα στους Big Four λόγων πιθανής σύγκρουσης συμφέροντος, οι εταιρείες αναφέρουν ότι τον κίνδυνο υπονόμευσης του επιζώντος κουαρτέτου, τον παγκόσμιο χαρακτήρα της επιχείρησής τους και την ανάγκη ανταλλαγής εξειδικευμένων δεξιοτήτων μεταξύ ελεγκτών και συμβουλευτικών ομάδων.
Ωστόσο, ένας τρόπος για να προχωρήσουν οι EY, PwC, Deloitte και KPMG προς τον στόχο της απρόσκοπτης λειτουργίας διεθνώς θα ήταν ο καθένας να κάνει τον διαχωρισμό συμβούλων και ελεγκτών και να ενοποιήσει τις συμβουλευτικές του δραστηριότητες. Μέχρι να γίνει αυτό, οι ηγέτες των Big Four θα πρέπει να συνεχίσουν να δημιουργούν πιο χαλαρή περιφερειακή ολοκλήρωσης και να βασίζονται σε καλή διαχείριση για να μετριάσουν τα μειονεκτήματα της διασυνοριακής ομοσπονδίας.
Πηγή: Financial Times