Του Clive Crook στο Bloomberg
Όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα των ενδιάμεσων βουλευτικών εκλογών αυτής της εβδομάδας στις ΗΠΑ - είτε πρόκειται για μια σαρωτική είτε για μια πιο ήπια νίκη των Ρεπουμπλικανών - ένα πράγμα είναι ήδη ξεκάθαρο: οι Δημοκρατικοί διεξήγαγαν μια θλιβερά κακή προεκλογική εκστρατεία.
Αντιμετωπίζουν ένα Ρεπουμπλικανικό Κόμμα το οποίο δεν έχει πλατφόρμα, με μια σειρά από εμφανώς "ελαττωματικούς" - από πολιτική άποψη - υποψηφίους και έναν προφανώς ακατάλληλο άτυπο ηγέτη. Οι Δημοκρατικοί θα έπρεπε υπό κανονικές συνθήκες να βάδιζαν προς σαρωτικές νίκες. Όπως έχουν ωστόσο τα πράγματα, η καλύτερη ελπίδα τους είναι να περιορίσουν τις απώλειές τους.
Καταστροφικό αφήγημα
Όχι μόνο απέτυχαν να συνδεθούν με το κέντρο του εκλογικού σώματος, το οποίο ήταν ευεπίφορο στο να πειστεί από τα επιχειρήματά τους, αλλά στην πραγματικότητα δεν το προσπάθησαν καν. Το κόμμα έχει καταλήξει σε ένα καταστροφικό, φονταμενταλιστικό αφήγημα, το οποίο ευχαριστεί τους φανατικούς πιστούς του, ωστόσο απωθεί τον απλό ψηφοφόρο.
Η πιο σημαντική δουλειά του προέδρου Τζο Μπάιντεν ήταν να αποσπάσει το κόμμα του από αυτή την αλλοτριωτική αντίληψη περί των προκλήσεων που έχει μπροστά της η χώρα. Αντίθετα, εκείνος έγινε ο κύριος δημόσιος εκφραστής της. Αυτό επιδείνωσε τις δυσκολίες του κόμματος, συγχωνεύοντας τα ελαττώματα του προέδρου ως πολιτικής προσωπικότητας με μια απίστευτα ανησυχητική κοσμοθεωρία. Η αδύναμη και άσκοπα φλύαρη ομιλία του αρχηγού του αμερικανικού κράτους την περασμένη εβδομάδα συνόψισε τα πράγματα: ψηφίστε Δημοκρατικούς - όχι για καλύτερη διακυβέρνηση, αλλά για να σώσετε τη δημοκρατία.
Συμφωνώ με τον Μπάιντεν ότι η αμερικανική δημοκρατία περνά δοκιμασία. Ο Ντόναλντ Τραμπ είναι μια ανησυχητική παρέκκλιση και οι Ρεπουμπλικανοί πολιτικοί έχουν ντροπιάσει τον εαυτό τους επιτρέποντάς του να κατακτήσει το κόμμα τους. Βλέπω ωστόσο τον Τραμπ περισσότερο ως σύμπτωμα του τι ταλαιπωρεί την Αμερική παρά ως την αιτία και κατηγορώ τους Δημοκρατικούς όχι λιγότερο από τους Ρεπουμπλικάνους για την πολιτική "πάσα" που του έδωσαν.
Όταν αγνοείς τους ψηφοφόρους...
Η πιο προφανής αποτυχία των Δημοκρατικών φέτος ήταν το ότι έθεσαν στο περιθώριο, αγνόησαν ή απλώς αρνήθηκαν τα ζητήματα για τα οποία οι δημοσκοπήσεις έχουν επανειλημμένα αναφέρει ότι οι ψηφοφόροι ενδιαφέρονται περισσότερο. Η οικονομία βρίσκεται σταθερά στην κορυφή της λίστας. Ο πληθωρισμός επιτίθεται στο βιοτικό επίπεδο με τον πιο ορατό τρόπο: οι ψηφοφόροι τον βλέπουν κάθε φορά που αγοράζουν είδη παντοπωλείου, βάζουν βενζίνη στο αυτοκίνητό τους ή πληρώνουν το νοίκι τους.
Ωστόσο, σύμφωνα με τον πρόεδρο Μπάιντεν, η οικονομία είναι "κολασμένα ισχυρή". Επιπλέον, πώς μπορούν οι άνθρωποι να παραπονιούνται για τις αυξανόμενες τιμές - ή το έγκλημα, ή την ασφάλεια των συνόρων ή τα σχολεία των παιδιών τους - όταν διακύβευμα είναι η ίδια η δημοκρατία;
Αυτή η κλίση των Δημοκρατικών προς τον καταστροφισμό δεν περιορίζεται στην επικείμενη απειλή μιας δικτατορίας. Πρέπει επίσης να αντιμετωπιστεί η υπαρξιακή απειλή της κλιματικής αλλαγής, λένε. Εάν κανείς έχει ερωτήματα για το κόστος και τα οφέλη της μείωσης της χρήσης άνθρακα, πόσο μάλλον για το εύρος της προσαρμογής που θα χρειαστεί, χαρακτηρίζεται αμέσως αρνητής της κλιματικής αλλαγής. Απαιτείται εκ βάθρων μετασχηματισμός της οικονομίας, σημειώνουν. Μετά υπάρχει το ζήτημα της φυλετικής δικαιοσύνης, συμπληρώνουν. Η αμερικανική κοινωνία είναι συστημικά αποτυχημένη και είναι έτσι από την ίδρυση της χώρας. Πρέπει να ξαναχτιστεί από τα θεμέλια, επιμένουν.
Υπάρχει χώρος για ζωηρή συζήτηση γύρω από όλα αυτά τα ζητήματα. Ωστόσο, κάθε μία από αυτές τις θέσεις είναι υστερικού χαρακτήρα. Είναι αξιοπερίεργο ένα εκ των κυρίαρχων πολιτικών κομμάτων - προσοχή, στην Αμερική, με τις πολιτικές παραδόσεις που κουβαλά - να θέλει να ευθυγραμμιστεί μαζί τους και να περιμένει ταυτόχρονα να κατακτήσει μια ελέγχουσα πλειοψηφία στο Κογκρέσο.
Δημοκρατία
Προς το παρόν, ωστόσο, αφήστε κατά μέρος τα σωστά και τα λάθη κάθε πολιτικού στρατοπέδου στις Ηνωμένες Πολιτείες. Αντίθετα, εντοπίστε την κεντρική αντίφαση.
Πώς μπορεί ένα κόμμα που πλαισιώνει τα ζητήματα με τόσο φονταμενταλιστικούς όρους να υποστηρίζει τη δημοκρατία, πόσο μάλλον να ισχυρίζεται ότι είναι ο σωτήρας της; Με βάση την πολιτική ανάλυση των ίδιων των Δημοκρατικών, η ίδια η δημοκρατία είναι (προφανώς) μια υπαρξιακή απειλή. Άλλωστε, οι ΗΠΑ είναι η χώρα που εξέλεξε τον Τραμπ το 2016 και φαίνεται έτοιμη να επαναφέρει τους ημι-φασίστες του ρεύματος MAGA (Make America Great Again), δηλαδή τους τραμπικούς Ρεπουμπλικανούς, στην ηγεσία του Κογκρέσου. Οι δημοσκοπήσεις λένε ότι ο Τραμπ θα μπορούσε να νικήσει τον Μπάιντεν το 2024. Οι Δημοκρατικοί γνωρίζουν ότι πολύ λίγοι Αμερικανοί νοιάζονται τόσο πολύ για την κλιματική αλλαγή ή για τη φυλετική δικαιοσύνη ώστε να αφήσουν αυτά τα ζητήματα να καθορίσουν την ψήφο τους.
Με άλλα λόγια, όταν οι Δημοκρατικοί κοιτάζουν τον ταλαντευόμενο μεσαίο χώρου του εκλογικού σώματος, βλέπουν μονάχα "άγνοια και φανατισμό". Και η θεραπεία τους γι’ αυτό είναι... η δημοκρατία;
Αυτοί οι περιφρονημένοι ψηφοφόροι με χαμηλή πληροφόρηση μπορεί να μην γνωρίζουν πολλά, αλλά πιθανώς αναρωτιούνται αν όλα τα παραπάνω είναι λογικά. Οι πολιτικές τακτικές των Δημοκρατικών προκαλούν περαιτέρω αμφιβολίες, καθώς οι Ρεπουμπλικανοί έχουν εν μέρει δίκιο όταν κατηγορούν τους Δημοκρατικούς για υποκρισία σχετικά με τις δημοκρατικές αρχές.
Οι Δημοκρατικοί υποστηρίζουν αυτούς τους κανόνες όταν τους βολεύουν πολιτικά και τους ανατρέπουν όταν δεν είναι. Σύμφωνα με τους Δημοκρατικούς, οι εκλογές δεν είναι πάντα δίκαιες (μερικές φορές, απλώς κερδίζονται με κλοπή). Μια ρεπουμπλικανική κυβέρνηση πρέπει να αντιμετωπίσει όχι μόνο αντιπολίτευση, αλλά, σύμφωνσ με τα σχετικά hashtag, #Αντίσταση.
Το συντηρητικής πλειοψηφίας Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ ίσως να χρειάζεται αναδόμηση. Μια αποτυχημένη στη λειτουργία της Γερουσία επιτρέπει στο κόμμα της μειοψηφίας υπερβολικά μεγάλο έλεγχο, επομένως το filibuster (δικαίωμα της μειοψηφίας να μπλοκάρει διαδικαστικά την ψήφιση ορισμένων νομοσχεδίων) θα πρέπει να καταργηθεί (για το συγκεκριμένο θέμα αναμένονται εξελίξεις μέσα στην εβδομάδα). Ο εκάστοτε Δημοκρατικός πρόεδρος της χώρας έχει δικαίωμα να αγνοεί το Κογκρέσο και να ξοδεύει εκατοντάδες δισεκατομμύρια για ό,τι εκείνος θεωρεί καλό σκοπό, όπως η διαγραφή φοιτητικών χρεών.
"Φονταμενταλιστές"
Ξανά και ξανά, οι κανόνες της συνταγματικής τάξης της Αμερικής μπαίνουν ανάμεσα στους Δημοκρατικούς και σε εκείνο το οποίο πιστεύουν ότι χρειάζεται για να σωθεί η χώρα. Όταν αυτό συμβαίνει, συνεχίζουν υπερπηδώντας τους. Έτσι, η αφοσίωση του κόμματος στη δημοκρατία - τόσο στον σκοπό όσο και στις διαδικασίες της - εκτίθεται ως απλό τέχνασμα. Η ιδέα ότι η δημοκρατία είναι το διακύβευμα της κάλπης αυτή τη φορά ήταν το τελευταίο διάστημα όλος-όλος ο λόγος του κόμματος προς τους ψηφοφόρους. Αν αυτό αποτύχει να επηρεάσει το μεσαίο χώρο του εκλογικού σώματος, δεν θα εκπλαγώ.
Σε τελική ανάλυση, οι Δημοκρατικοί αντιμετωπίζουν ένα δίλημμα: μπορούν να είναι δημοκράτες ή φονταμενταλιστές, αλλά όχι και τα δύο. Η ελάχιστη απαίτηση από ένα κόμμα το οποίο ισχυρίζεται ότι υπερασπίζεται τη δημοκρατία είναι μια κάποια προθυμία να ακούσει τους ψηφοφόρους - και οι φονταμενταλιστές δεν ακούνε.
Πηγή: Bloomberg, capital.gr