Του Θεόδωρου Καυκαρίδη
O Νίκο Γουίλιαµς ξεπετάκτηκε και αποδεικνύεται καλύτερος από τον αδελφό του Ίνακι. Ο µεγάλος Τιράµ ξεχωρίζει στην Ίντερ, ο µικρός άρχισε να ξεχωρίζει στη Γιουβέντους. Τα αδέλφια Ερνάντεζ παίζουν εδώ και χρόνια σε υψηλό επίπεδο. Κάπου στην Τσάµπιονσιπ ο µικρός Μπέλιγκαµ πιστεύει ότι θα πατήσει στα χνάρια του µεγάλου αδελφού. Η ποδοσφαιρική ιστορία είναι γεµάτη µε αδέλφια που έκαναν µεγάλη ή σεβαστή καριέρα. Είτε σαν συµπαίκτες, είτε σαν αντίπαλοι. Αν έπρεπε να διαλέγαµε... 11άδα, ιδού. Με κριτήριο ότι και οι δύο είναι πλέον πρώην παίκτες.
Μπόμπι και Τζάκι Τσάρλτον
Ο πρώτος, ο Σερ πλέον Μπόµπι (1937) θεωρείται ανάµεσα στους κορυφαίους παίκτες που ανέδειξε η Αγγλία (πολλοί λένε πως ήταν το νο1). Επέζησε από το τραγικό αεροπορικό δυστύχηµα του Μονάχου, έπαιξε µπάλα σε απίστευτο επίπεδο και είναι σηµείο αναφοράς στην ιστορία της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και στην Εθνική. Επιθετικός µέσος µε εκπληκτικά χαρίσµατα, µέλος της «Αγίας Τριάδας» µε Μπεστ και Λόου. Ο µεγαλύτερος κατά δύο χρόνια Τζάκι, ήταν µαζί µε τον Μπόµπι παγκόσµιος πρωταθλητής το 1966, αλλά καριέρα έκανε στη Λιντς. Ένας σκληρός, ικανότατος κεντρικός αµυντικός. Ο Τζάκι έγινε όµως φίρµα ως τεχνικός αλλάζοντας την ιστορία της Εθνικής Ιρλανδίας.
Μίκαελ και Μπρίαν Λάουντρουπ
Ο Μίκαελ (1964) ήταν το καλύτερο «προϊόν» της χρυσής φουρνιάς της ∆ανίας τη δεκαετία των 80’ς. Μέχρι σήµερα, ο πάλαι πότε οργανωτικός µέσος θεωρείται ο κορυφαίος παίκτης της χώρας. Στη Βαρκελώνη ακόµη µιλάνε για την τέχνη του «µαέστρου», που έκανε «παπάδες» στην τριάδα µε τους Κούµαν, Στόιτσκοφ και ακολούθως µε την προσθήκη του Ροµάριο. Από τους λίγους σταρ της εποχής που τόλµησε να φορέσει και τη φανέλα της Ρεάλ. Στα 1992 αρνήθηκε να αγωνιστεί στο Euro, όταν δέκα µέρες πριν τη σέντρα η ∆ανία κλήθηκε εσπευσµένα να αντικαταστήσει τη Γιουγκοσλαβία. Εκεί στα γήπεδα της Σουηδίας πήρε τα γκέµια ο µικρός αδελφός. Ο Μπρίαν (1969) έκανε ασύλληπτα µατς και οδήγησε τη ∆ανία στην κορυφή. Η αξία του εκτοξεύτηκε. ∆εν έφτασε ποτέ στα επίπεδα του Big Brother, αλλά έκανε καλή καριέρα σε Μπάγερν και Ρέιντζερς.
Φράνκο και Τζιουζέπε Μπαρέζι
Η ιδιάζουσα περίπτωση. Συγκατοίκηση στο Μιλάνο, αντίπαλοι και αρχηγοί σε «ροσιονέρι» και «νερατζούρι. Ο Φράνκο (1960) είναι από τους κορυφαίους αµυντικούς της ιστορίας και ένας «θρύλος» στην ιστορία της Μίλαν και της Εθνικής Ιταλίας. Χρόνια µετά τον Μπεκενµπάουερ έδωσε άλλη διάσταση στον ρόλο του λίµπερο. Ο Τζιουζέπε (1958) ένας πολύ καλός ανασταλτικός µέσος στην Ίντερ, διεθνής, αλλά ποτέ δεν έφτασε στο επίπεδο του αδελφού του. Πικάντικο... Ως έφηβοι πήγαν και οι δύο για δοκιµαστικά στην Ίντερ. Ο σπουδαιότερος στην εξέλιξη Φράνκο «κόπηκε».
Φίλιππο και Σιμόνε Ινζάγκι
Ο Φίλιππο «Πίπο» Ινζάγκι (1973) ήταν σαφώς ο κορυφαίος των δύο. Ένας δεινός σκόρερ µε τη Γιουβέντους και στην Εθνική. Ένα φορ που έπαιζε στο µεταίχµιο προσπαθώντας πάντα να κερδίσει ακόµη και το τελευταίο εκατοστό χώρου στην τελευταία γραµµή της αντίπαλης άµυνας. Συχνά «πιανόταν» σε θέση οφσάιντ (γεννήθηκε οφσάιντ είχε πει χαριτολογώντας ο Σερ Άλεξ Φέργκιουσον). Πολύ συχνότερα όµως ήταν καλυµµένος και µετά... γκολ. Ο κατά τρία χρόνια µικρότερος Σιµόνε είχε τα καλά του βράδια στη Λάτσιο και σε κάποιες περιπτώσεις έκανε εξώφυλλα. Καλός επιθετικός και 8 φορές διεθνής. Αλλά σαφώς καλύτερος προπονητής.
Σόκρατες και Ράι
Λίγοι γνωρίζουν πως οι δύο Βραζιλιάνοι είναι αδέλφια. Ο µακαριστός δρ Σόκρατες, (ήταν γιατρός στην πραγµατικότητα), γεννήθηκε το 1954. Τέλη της δεκαετίας του ’70 τ΄όνοµά του άρχισε να ακούγεται έντονα στην Ευρώπη. Στα 1982, έστω και αργά τον απόλαυσε η υφήλιος. Με την τροµερή, αλλά επιπόλαια τελικά Βραζιλία. Ο Σόκρατες έλαµψε µε τη φινέτσα και την τεχνική του. Σκεφτείται τότε ένα «8άρι» ύψους 1,92 να χορεύει στο γήπεδο. Μετά το Μουντιάλ πήγε στη Φιορεντίνα αλλά δεν του «έκατσε» το κλίµα. Προτίµησε την επιστροφή στη Βραζιλία όπου έλαµπε. O µικρότερος κατά 11 χρόνια και επίσης επιθετικός µέσος Ράι, είχε παρόµοια πορεία στην αρχή. Εξαιρετικός στην πατρίδα του, αλλά άργησε να έρθει στην Ευρώπη. Όπως και ο Σόκρατες, πήγε στη «Γηραιά Ήπειρο» στα 28 του. Αλλά καλόκατσε. Πέντε χρόνια και πολύ καλή καριέρα στην Παρί Σ.Ζ. Το κυριότερο, στα 1994 κέρδισε το Μουντιάλ µε τη Βραζιλία
Βίλι και Ρενέ Φαν ντε Κέρκοφ
Οι πρώτοι σπουδαίοι Ολλανδοί δίδυµοι. Απλά να αναφέρουµε για χάριν επιπέδου, ότι στα 2004 ο Πελέ τους τοποθέτησε στη λίστα του µε τους 125 κορυφαίους παίκτες όλων των εποχών. ∆ύο εξαιρετικοί µέσοι, µέλη της Ολλανδίας του 1974, αλλά πολύ περισσότερο ηγέτες στην οµάδα του 1978. Οι γεννηθέντες στα 1951 Βίλι και Ρενέ, ξεκίνησαν από την Τβέντε και στη συνέχεια µεγαλούργησαν στην Αϊντχόφεν. Ο Ρενέ αποφάσισε να φύγει στα 1983 από τη χώρα. Για πού; Πρώτα στον Απόλλωνα Σµύρνης και µετά στην Ιαπωνία. Ο Βίλι έπαιξε στην PSV µέχρι τα 37 του και στην Εθνική µέχρι το 1985. Τελευταίο του παιχνίδι στο Μακάρειο κόντρα στην Κύπρο.
Ρόναλντ και Έρβιν Κούμαν
Ο µικρός (1964) Ρόναλντ είναι σαφέστατα ο σταρ. Αµυντικός (µπορούσε να παίξει και µέσος) σε Αϊντχόφεν και Μπαρτσελόνα, αλλά και εξαιρετικός σκόρερ. Το δεξί του πόδι ήταν θανατηφόρο, τροµερή δύναµη, ασύλληπτα σουτ. Στα 1983 κάνει ντεµπούτο στην Εθνική µαζί µε τον µεγαλύτερο κατά 3 χρόνια αδελφό του Έρβιν. Ο οποίος ήταν ένας σταθερότατος µέσος, που συγκριτικά άργησε να κάνει όνοµα. Μετακόµισε Βέλγιο, έλαµψε στην εξαιρετική τότε Μαλίν και µονιµοποιήθηκε στην Εθνική οµάδα από το 1986. Στα 1988 τα αδέλφια Κούµαν είναι βασικά στελέχη της Εθνικής. Η Ολλανδία κατακτά του Euro, το µοναδικό της τρόπαιο µέχρι σήµερα
Ρόναλντ και Φρανκ ντε Μπουρ
Οι δίδυµοι νούµερο 2 από την Ολλανδία. Γεννηµένοι στα 1970, βγαίνουν στο προσκήνιο στην αρχή των 90’ς µε την τροµερή νεανική οµάδα του Άγιαξ. Αµυντικός ο Φρανκ, µεσοπεθετικός ο Ρόναλντ. Μαζί µετακοµίζουν στην Μπαρτσελόνα το 1999, αλλά συνυπάρχουν για ένα χρόνο, αφού ο Ρόναλντ πηγαίνει στη Σκοτία και στη Ρέιντζερς. Το 2004 ανταµώνουν ξανά µε την µπλε φανέλα στη Γλασκόβη. Ο Φρανκ κλήθηκε στα 20 του στην Εθνική και µέχρι σήµερα είναι ο 3ος σε συµµετοχές όλων των εποχών µε 112 µατς. Ο Ρόναλντ κλήθηκε το 1993, έπαιξε σχεδόν τα µισά, αλλά και πάλι οι 67 διεθνείς συµµετοχές είνα πολλές.
Κολό και Γιάγια Τουρέ
Τα αδέλφια από την Ακτή Ελεφαντόδοντου. Ο µεγάλος (1981) και 120 φορές διεθνής, ο Κολό έκανε πάνω από µία δεκαετία στην Πρέµιερ Λιγκ. Και όχι όπου και όπου. Άρσεναλ, Μάντσεστερ Σίτι και Λίβερπουλ. Στόπερ πρώτης γραµµής. Όταν αγωνιζόταν ως «κανονιέρης», κάπου στην Ουκρανία έπαιζε ο κατά δύο χρόνια µικρότερος Γιάγια. Ο οποίος πήρε µετεγγραφή για Ολυµπιακό Πειραιώς στα 22 του και πήρε φόρα. Μονακό, Μπαρτσελόνα και µετά Σίτι. Τα δύο αδέλφια αντάµωσαν το 2010 µε τη γαλάζια φανέλα. Ο µικρός εξελίχθηκε σε σούπερ σταρ, στον κορυφαίο ίσως box to box µέσο. Αλλά δεν έµειναν εκεί. Την 1η Μαρτίου 2015 τέθηκαν και για 1η φορά αντίπαλοι στο ντέρµπι Λίβερπουλ-Μάντσεστερ Σίτι.
Γκάρι και Φιλ Νέβιλ
Παίκτες ολκής δεν ήταν. Ο δεύτερος µάλιστα, αν και καλύτερος τεχνικά, έµενε συχνά στον πάγκο. Αλλά συνδέοντας το όνοµά τους µε τη χρυσή εποχή της Γιουνάιτεντ και το τρεµπλ του 99, έγραψαν την ιστορία τους µε ασηµένια τουλάχιστον γράµµατα. «Προϊόντα» της ακαδηµίας, έπαιξαν 19 χρόνια έκαστος στους «µπέµπηδες» και πήραν αµέτρητους τίτλους. Ο εργάτης Γκάρι, που 7 ήξερε 7,5 έπαιζε, φόρεσε και περιβραχιόνιο, ενώ ήταν για χρόνια βασικός στην Εθνική καταγράφοντας 85 συµµετοχές. Ο Φιλ, αν και όπως είπαµε δεν ήταν πάντα βασικός στη Γιουνάιτεντ, φόρεσε το εθνόσηµο 59 φορές. Είχε βλέπετε το σοβαρό πλεονέκτηµα να παίζει και στα δύο άκρα της άµυνας.
Ούλι και Ντίτερ Χένες
Η καριέρα τους ήταν σαν σκυταλοδροµία, λόγω ατυχίας. Ο µεγάλος (1952)Ούλι Χένες µπορεί να έµεινε στην ιστορία για το χαµένο πέναλτι στον τελικό του Γιούρο 1976 (ακολούθως ευστόχησε µε το θρυλικό τσαφ ο Πανένκα), ήταν όµως φοβερός παίκτης. Στη µεγάλη Μπάγερν της δεκαετίας του ’70, µε τα τρία κύπελλα πρωταθλητριών. Ένας σοβαρός τραυµατισµός το 1978, τον ανάγκασε πρακτικά να σταµατήσει την µπάλα στα 26 του. Ένα χρόνο µετά πήγε στο Μόναχο ο αδελφός του Ντίτερ (1953). Ο οποίος έκανε σπουδαία πράγµατα ως αντίπαλος µε τη φανέλα της Στουτγκάρδης.
Έκανε πολύ καλή καριέρα δίπλα στον Ρουµενίγκε και τον Μπράιτνερ και τελικά έµεινε στην Μπάγερν 9 χρόνια.
Ειδική αναφορά
Υπάρχουν βέβαια πολλές άλλες περιπτώσεις αδελφών που έκαναν καριέρα. Κάποιοι µπορούσαν να µπουν στην 11άδα, αλλά θα περιµένουµε γιατί ένας εκ των δύο αγωνίζονται, όπως στην περίπτωση των αδελφών Αζάρ, Aγιού, αλλά και των Ραφίνια και του Τιάγκο Αλκάνταρα (σταµάτησε προ µηνών). Από όσους κρέµασαν τα παπούτσια θα θυµηθούµε: Τους αδελφούς Μιλίτο (εύκολα στη 12η θέση) Φέρντιναντ, Βούγιοβιτς, Μίλενκαµπς, Μπενζά, Ντα Σίλβα, Λουκάκου, Μπόατενγκ, Μπεντέκε, Μπέντερ, Άλντιντοπ, Καναβάρο, Μπερεζούτσκι. Τα αδέλφια Βιάτσεσλαβ και Βίκτορ Τσάνοφ (ο 2ος δολοφονήθηκε προ επταετίας) ήταν οι µόνοι τερµατοφύλακες που ήταν ταυτόχρονα σε ρόστερ Εθνικής σε µεγάλη διοργάνωση(ΕΣΣ∆ 1982). Υπάρχουν και πολλοί άλλοι.
Διαβάστε επίσης: Μια παγκόσμια βιομηχανία που θα φτάσει τα $9 τρις σε αξία το 2028