Ως ιστορική θα μπορούσε να χαρακτηριστεί η απόφαση του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λεμεσού, η οποία αφορά Ρώσο καταθέτη της Λαϊκής.
Με την παρούσα αγωγή ο ενάγοντας αξιώνει, μεταξύ άλλων, αποζημιώσεις ύψους €780.832,90 ως ζημιές που κατ’ ισχυρισμό υπέστη, εξαιτίας του γεγονότος ότι απώλεσε τα κατατεθειμένα χρήματα του στη Λαϊκή Τράπεζα, Cyprus Popular Bank Public Co Ltd, οι οποίοι το 2013 οδηγήθηκαν, με βάση σχετική νομοθεσία, σε καθεστώς εξυγίανσης, οπότε υπήρξε η απομείωση των τραπεζικών του λογαριασμών. Μεταξύ άλλων ο ενάγοντας αποδίδει αμέλεια και/ή παράβαση καθηκόντων και/ή ψευδείς και/ή παραπλανητικές παραστάσεις και/ή δόλο στις επίσης εναγόμενες, Κεντρική Τράπεζα και Κυπριακή Δημοκρατία.
Διαπίστωση ευθύνης ή μη της ΚΤΚ
Μεταξύ άλλων στην πολυσέλιδη απόφαση του Δικαστηρίου αναφέρεται «…συναφώς κρίνεται πως η ΚΤΚ όφειλε να λειτουργεί στο πιο πάνω πλαίσιο, ανεξάρτητα από τις επιλογές και ενέργειες της κυβέρνησης, κάτι που απέτυχε να πράξει, αντίθετα, ως φαίνεται, παρ’ ότι υπήρχαν διαφωνίες από τον τότε διοικητή της, στην πράξη, με την αδράνεια στη λήψη δραστικών μέτρων, συμπορεύτηκε με τις επιλογές της κυβέρνησης, η οποία αγνοούσε τις υποδείξεις των ειδικών, φοβούμενη το πολιτικό κόστος.
Οι τεχνοκράτες του ΥΠΟΙΚ εισηγούνταν προσφυγή στον ΕΜΧΣ και για τις ανάγκες του τραπεζικού τομέα από τον Μάϊο του 2011, όμως ούτε ο ΠτΔ τους εισάκουσε ούτε και η ΚΤΚ πήρε μέτρα για τη Λαϊκή. Αξιολογήσεις και από το ΔΝΤ και την Ευρωπαϊκή Επιτροπή για λήψη μέτρων υπήρξαν από την περίοδο 2009-2010, πλην όμως δεν εισακούστηκαν από την κυβέρνηση και η ΚΤΚ «προσπερνούσε» αρκούμενη σε υποδείξεις μόνο».
Στο ίδιο κεφάλαιο η απόφαση αναφέρει πως «…δεν παραγνωρίστηκε επίσης η θέση της υπεράσπισης ότι δεν ήταν τόσο εύκολο να ληφθούν «ακραία» μέτρα, όπως χαρακτηρίστηκαν, από την ΚΤΚ. Αξιοσημείωτη η θέση, ωστόσο, καμιά μελέτη παρουσιάστηκε πως με πιο αυστηρά μέτρα θα κατέρρεε η οικονομία της Κύπρου, που ήταν και το ανάλογο δίλημμα όταν αφέθηκαν οι δύο συστημικές τράπεζες στα πρόθυρα της κατάρρευσης, οπότε επιλέχθηκε η εξυγίανση. Προφανώς, κάποιες συνέπειες θα υπήρχαν, μεταξύ αυτών εύλογα και πολιτικό κόστος στην κυβέρνηση, αφού μεταξύ άλλων θα απολύονταν υπάλληλοι της Λαϊκής, όμως σίγουρα δεν θα οδηγούνταν τα πράγματα εκεί που οδηγήθηκαν τον Μάρτιο του 2013.
Το εύλογο ερώτημα που παρέμεινε είναι τι αποφεύχθη και τι επιτεύχθη με τις πιο πάνω επιλογές. Εξάλλου σε συνεργασία ή σε συνεννόηση με το ΥΠΟΙΚ θα μπορούσε η ΚΤΚ να παγοποιήσει μία άτακτη εκροή καταθέσεων, όπως έκανε και στις 15.03.2013 μέχρι 29.03.2013, ενημερώνοντας για τους λόγους που αυτό θα γινόταν, με άμεση και ταυτόχρονη υποχρέωση της Λαϊκής για αύξηση της ρευστότητας, και ανακεφαλαιοποίηση, όπως ζητήθηκε μέχρι τις 30.06.2012, κατόπιν σύστασης της ΕΑΤ, με πόρους εκ των έσω, πλην όμως αυτό θα γινόταν έγκαιρα και σε χρονικό στάδιο όπου το χρέος της Λαϊκής Τράπεζας ήταν πολύ μικρότερο και υπήρχαν και περιουσιακά στοιχεία πολύ μεγαλύτερης αξίας.