Την ώρα που αναζητούνται νέα «ασφαλή λιμάνια» για την αγορά χρήματος ανά τον κόσμο, παρά τους κινδύνους, οι αναλυτές και οι διαχειριστές κεφαλαίων επιχειρούν να χαρτογραφήσουν από την αρχή την κατάσταση λέγοντας ότι τα ομόλογα έχουν γίνει οι νέες μετοχές.
Σε γενικές γραμμές και καθ’ όλη την διάρκεια της επενδυτικής Ιστορίας, οι επενδυτές γοράζουν κρατικά ομόλογα για την ασφάλεια και τις πληρωμές τόκου που προσφέρουν. Από την άλλη, αναζητούν μετοχές με την ελπίδα να κεφαλαιοποιήσουν την άνοδο των τιμών τους. Υπάρχουν φυσικά εξαιρέσεις, αλλά εν πολλοίς αυτή η σχέση έχει παραμείνει σταθερή στη σύγχρονη εποχή.
Πλέον, ωστόσο, οι επενδυτές αναγκάζονται να κινηθούν αντίστροφα, αγοράζοντας ομόλογα που δεν αποφέρουν καμία απόδοση, αλλά κερδίζουν στην τιμή και μετοχές στις οποίες στηρίζονται για την ροή μερισμάτων αντί την αύξηση των τιμών τους.
Πρόκειται για μια αναστροφή η οποία έχει φέρει αναστάτωση σε πολλούς αναλυτές και διαχειριστές κεφαλαίων.
Σε κάθε περίπτωση, τα ομόλογα με αρνητικές αποδόσεις είναι στην καρδία του προβλήματος. Οι τιμές είναι τόσο υψηλές που οι επενδυτές είναι βέβαιο ότι θα πάρουν πίσω λιγότερα χρήματα απ’ όσα έδωσαν, μέσω τόκου και κεφαλαίου, αν διακρατήσουν τους τίτλους μέχρι την ωρίμανσή τους. Κι όμως η επενδυτική ζήτηση, συνδυασμένη με τις αγορές από τις κεντρικές τράπεζες, έχουν επεκτείνει της αξία του χρέους με αρνητικές αποδόσεις στα 13,3 τρισ. δολάρια.
Ωστόσο, την ώρα που υπάρχουν αρκετοί ρυθμιστικοί και τεχνικοί λόγοι για τους οποίους οι επενδυτές θα αγόραζαν ομόλογα με αρνητικές αποδόσεις, κάποιοι το κάνουν με την προσδοκία ότι θα μπορέσουν αργότερα να τα πουλήσουν σε ακόμα υψηλότερες τιμές.