Συνέντευξη στη Βάσια Καττή
«Η Ηµέρα της Γυναίκας για εµένα είναι µια υπενθύµιση για τους αγώνες που έχουν κάνει εκατοµµύρια γυναίκες ανά τον κόσµο, για να µπορέσει η γυναίκα του σήµερα, να ακούγεται η φωνή της και να διεκδικεί τα δικαιώµατά της για ίσες ευκαιρίες, για καταξίωση, για επιβράβευση», δηλώνει η Χριστίνα Παυλίδου. Για τη γνωστή ηθοποιό, η τέχνη λειτουργεί ως εργαλείο έκφρασης και απελευθέρωσης, δίνοντας στις γυναίκες τη δύναµη να ακουστούν, ιδιαίτερα σε πιο κλειστές κοινωνίες, όπως αυτή της Κύπρου. Σε συνέντευξή της στο Economy Today, µιλά για τη δική της διαδροµή, τη λεπτή ισορροπία µεταξύ καριέρας και οικογένειας και τον ρόλο της τέχνης στη διαµόρφωση αντιλήψεων. Παράλληλα, αναφέρεται στη σχέση της µε την τέχνη, που δεν είναι µόνο επαγγελµατική, αλλά και βαθιά προσωπική, καθώς συνδέεται µε τις εµπειρίες και τις αξίες που της µετέδωσε η µητέρα της, Άλκηστις Παυλίδου.
Ένα σπίτι γεμάτο τέχνη και αξίες
Μεγαλώνοντας σε ένα σπίτι µε καλλιτεχνική παράδοση, πώς επηρέασε η µητέρα σας, Άλκηστις Παυλίδου, τη δική σας επαγγελµατική διαδροµή και τις αξίες σας ως γυναίκα στον χώρο της υποκριτικής;
Υπήρξα πολύ τυχερή και ευλογηµένη να έχω για µητέρα µου έναν τόσο δοτικό και ζεστό άνθρωπο. Την θαύµαζα πάντα για τον επαγγελµατισµό της, το πάθος και την αγάπη της για τη δουλειά της, το πόσο πιστή κι αφοσιωµένη φίλη υπήρξε για τους φίλους της, αλλά κυρίως για το πώς κατάφερνε πάντα να συνδυάζει καριέρα και οικογένεια µε ένα µοναδικό τρόπο. Επίσης µεγάλωσα σε ένα σπίτι που ήταν πάντα γεµάτο µε κόσµο. Οι αναµνήσεις µου ως παιδί σε ένα περιβάλλον τόσο φιλόξενο αλλά και συνάµα καλλιτεχνικό σίγουρα µε επηρέασαν βαθύτατα στο ποιον δρόµο θα ακολουθήσω στη ζωή µου, αλλά και στο να µάθω να µοιράζοµαι και να έχω το σπίτι µου και την καρδιά µου πάντα ανοικτά.
Μηνύματα μέσα από την τέχνη
Πιστεύετε ότι οι ρόλοι που σας έχουν προταθεί ή οι παραστάσεις στις οποίες συµµετείχατε έχουν επηρεάσει την αντίληψη του κοινού για τη θέση της γυναίκας στην κοινωνία; Μπορείτε να µας δώσετε ένα παράδειγµα;
Αναµφισβήτητα µια θεατρική παράσταση ή ακόµα περισσότερο ένα σίριαλ µπορεί να περάσει κάποια µηνύµατα στον κόσµο, να διαµορφώσει αντιλήψεις, να φέρει στην επιφάνεια κάποια ταµπού, να δηµιουργήσει προβληµατισµό για το τι θα µπορούσε να αλλάξει προς το καλύτερο σε µια κοινωνία. Αυτό γίνεται µέσα από ένα έργο κοινωνικού περιεχοµένου, αλλά ακόµα και από µια κωµωδία. Ένα πολύ ζωντανό παράδειγµα είναι η θεατρική παράσταση που παίζω αυτό το διάστηµα, «Κορίτσια Ηµερολογίου», που πραγµατικά περνά πολύ δυνατά µηνύµατα για τη θέση της γυναίκας αλλά και τα διάφορα ταµπού που πρέπει να πολεµήσει για να ακουστεί η φωνή της.
Λιγότερες οι γυναίκες σε θέσεις ισχύος
Παρόλο που οι γυναίκες έχουν ισχυρή παρουσία στον χώρο του θεάµατος, εξακολουθούν να είναι µειοψηφία σε θέσεις παραγωγής, σκηνοθεσίας και διοίκησης. Ποιοι παράγοντες πιστεύετε ότι συντελούν σε αυτό;
Γενικά θα έλεγα ότι οι γυναίκες είναι συνήθως µειοψηφία σε θέσεις ισχύος. Πιστεύω ότι αυτό έχει να κάνει µε το γεγονός ότι µια γυναίκα καλείται πολλές φορές να συνδυάσει δύο πολύ σηµαντικούς ρόλους, αυτόν της καριερίστας και αυτόν της µητρότητας. Καλείται να κρατήσει, λοιπόν, µια ισορροπία «τρόµου», ώστε να µη χάσει την µπάλα σε έναν από αυτούς τους δύο ρόλους. Το να επωµίζεται µια ακόµα απαιτητική θέση, θα ήταν νοµίζω ανθρωπίνως αδύνατον! Όπως και να έχει, όσον αφορά τα καλλιτεχνικά, η παρουσία της γυναίκας είναι πολύ έντονη και αρκετά επιτυχηµένη και έχουµε άπειρα παραδείγµατα πολύ επιτυχηµένων γυναικών στον χώρο µας.
Με οδηγό το ένστικτο
Η ισορροπία ανάµεσα στην προσωπική και επαγγελµατική ζωή αποτελεί πρόκληση για πολλές γυναίκες, ειδικά όταν καλούνται να αντεπεξέλθουν σε πολλαπλούς ρόλους. Εσείς, ως µητέρα τεσσάρων παιδιών και ενεργή ηθοποιός, ποια στρατηγική ακολουθήσατε για να διατηρήσετε αυτή την ισορροπία και ποια ήταν η µεγαλύτερη πρόκληση που αντιµετωπίσατε σε αυτή τη διαδικασία;
∆εν ακολούθησα, θα έλεγα, κάποια στρατηγική. Λειτουργούσα πάντα µε το ένστικτό µου και όσον αφορά τις επιλογές των επόµενων επαγγελµατικών µου βηµάτων αλλά και όσον αφορά την οικογένειά µου. Εννοείται είπα και αρκετά όχι για να µπορέσω να κρατήσω τις ισορροπίες. Η µεγαλύτερη πρόκληση ήταν να είµαι πολύτεκνη µητέρα και να έχω αυτό το τόσο απαιτητικό και ασταθές επάγγελµα.
Ημέρα-υπενθύμιση για αγώνες και δικαιώµατα
Η Ηµέρα της Γυναίκας είναι µια ευκαιρία να αναδείξουµε τα επιτεύγµατα των γυναικών και τις προκλήσεις που αντιµετωπίζουν µέχρι και σήµερα. Τι σηµαίνει για εσάς προσωπικά αυτή η ηµέρα και πώς πιστεύετε ότι η τέχνη µπορεί να λειτουργήσει ως εργαλείο ενδυνάµωσης των γυναικών στην κυπριακή κοινωνία;
Η Ηµέρα της Γυναίκας για εµένα είναι µια υπενθύµιση για τους αγώνες που έχουν κάνει εκατοµµύρια γυναίκες ανά τον κόσµο, για να µπορέσει η γυναίκα του σήµερα, να ακούγεται η φωνή της και να διεκδικεί τα δικαιώµατά της για ίσες ευκαιρίες, για καταξίωση, για επιβράβευση. Η τέχνη πάντα ήταν και θα είναι το µέσον για να µπορούν οι άνθρωποι γενικά, να εξωτερικεύουν τα καταπιεσµένα συναισθήµατά τους, να εκφράζουν τα θέλω τους, να ξυπνούν κοιµισµένες συνειδήσεις, να περνούν µηνύµατα για το καλό της κοινωνίας. Με αυτό το σκεπτικό, η κάθε µορφή τέχνης µπορεί να λειτουργήσει ως εργαλείο ενδυνάµωσης, έκφρασης και απελευθέρωσης για την κάθε γυναίκα και ειδικά σε µια πιο κλειστή κοινωνία, όπως αυτή της Κύπρου.
Όταν η «καλή» κόρη χάραξε τη δική της πορεία
Αν µπορούσατε να δώσετε µία συµβουλή στις νεότερες γυναίκες που θέλουν να ακολουθήσουν καριέρα στην υποκριτική ή σε άλλους δηµιουργικούς τοµείς, ποια θα ήταν αυτή; Υπάρχει κάποια γυναίκα-πρότυπο, στην Κύπρο ή διεθνώς, που σας ενέπνευσε ιδιαίτερα σε αυτό το ταξίδι;
Η συµβουλή που θα έδινα είναι να κυνηγήσουν τα όνειρά τους. Να προσπαθήσουν να κλείσουν τα αφτιά στις «φωνές της λογικής» που τους λένε να ακολουθήσουν κάτι πιο σίγουρο, πιο σταθερό και να κάνουν επιλογές που θα τους αποµακρύνουν από αυτό που ποθεί η ψυχούλα τους, εξασφαλίζοντας µια µονιµότητα και µια µεγαλύτερη ασφάλεια. Η δουλειά µας είναι η µισή ζωή µας. Αν µπούµε σε ένα επάγγελµα που δεν µας κάνει χαρούµενους, που δεν µας δίνει το κίνητρο να σηκωθούµε µε ενέργεια και χαρά το πρωί από το κρεβάτι, θα γίνουµε δυστυχισµένοι.
Θαυµάζω πολλές γυναίκες που κατάφεραν, πολλές φορές µε πολλές θυσίες και αγώνες να επιτύχουν και να ξεχωρίσουν σε αυτό που επέλεξαν. Περισσότερο όµως θαυµάζω τη µητέρα µου, που σε µια εποχή που ήταν εξαιρετικά δύσκολο να ξεφύγεις από τα πρέπει και τα κλισέ µιας κοινωνίας που η «καλή» κόρη έπρεπε να παντρευτεί µέχρι τα 20 µε ένα καλό παιδί και να µπει σε µια «καλή» δουλειά, είχε τη δύναµη και τα κότσια, αφού έκανε ό,τι ήθελαν οι δικοί της για να είναι «σωστή», στα 23 της να µε πάρει από το χέρι και να πάει να σπουδάσει υποκριτική στην Ελλάδα, αφήνοντας πίσω µια σίγουρη και σταθερή δουλειά στο Υπουργείο Γεωργίας. Ευτυχώς, το πιο καλό παιδί του κόσµου που παντρεύτηκε, ο πατέρας µου, δεν της στάθηκε εµπόδιο!
Διαβάστε επίσης: Οι γυναίκες πλέον διεκδικούν τη θέση τους στον αθλητισμό