Της Πωλίνας Άνιφτου*
Η γη της Παλαιστίνης και δη η πόλη της Ιερουσαλήμ έχει ιδιαίτερη σημασία για όλες τις αβρααμικές θρησκείες. Η δε ισραηλινο-παλαιστινιακή σύγκρουση πυροδοτήθηκε από τη μετανάστευση Εβραίων στα τέλη του 1800 κυρίως από τη Δύση οι οποίοι ασπάζονταν το σιωνιστικό όραμα της δημιουργίας του κράτους του λαού του Ισραήλ. Η τάση αυτή ενεργοποιήθηκε και από τους Εβραίους επιχειρηματίες της Ευρώπης που π.χ. στη διεθνή έκθεση του Παρισιού το 1937 παρουσίαζαν κοινότητες, τα λεγόμενα Κιμπούτζ, υποσχόμενοι μια ήσυχη ζωή στη γη του πνευματικού Ισραήλ, αφού ως τότε ήταν Παλαιστίνη υπό βρετανική διοίκηση, με στόχο να φτιαχτούν κοινότητες στις οποίες θα επένδυαν για αγροτικά προϊόντα και μηχανήματα για να τα πουλούν οι ίδιοι μετέπειτα στην Ευρώπη.
Η διακήρυξη της ανεξαρτησίας του Ισραήλ το 1948 προκάλεσε αγανάκτηση στον αραβικό κόσμο με το Ισραήλ να μπαίνει στον πρώτο πόλεμο αμέσως μετά την ίδρυσή του. Ο πόλεμος έφερε το εβραϊκό κράτος σε σύγκρουση με στρατεύματα από την Αίγυπτο, το Ιράκ, τη Συρία, την Ιορδανία, τη Σαουδική Αραβία και τη Υεμένη. Τα σύνορα του πρώτου εβραϊκού κράτους αντανακλούσαν και τις πρώτες ανάγκες του που σε κάθε περίπτωση στέγαζε τους πρώτους του κατοίκους. Αν και οι χώρες κατέληξαν σε συμφωνία ανακωχής το 1949, παρέμειναν σε εμπόλεμη κατάσταση. Το 1951, μετά τον πρώτο αραβο-ισραηλινό πόλεμο, ο Αραβικός Σύνδεσμος ανακοίνωσε εκτεταμένο μποϊκοτάζ στην παροχή αγαθών μέσω ισραηλινών λιμανιών και σε όσες εταιρείες είχαν επιχειρηματικούς δεσμούς με το Ισραήλ, έτσι εταιρείες όπως η Coca-Cola αναγκάστηκαν να κλείσουν τα franchise τους στις αραβικές χώρες, μιας και η δραστηριότητά τους στο Ισραήλ δεν ήταν αποδεκτές για τις χώρες του Αραβικού Συνδέσμου.
Το Ισραήλ στην αρχή της δημιουργίας του έπρεπε να εδραιώσει ένα κοινό όραμα και ταυτότητα απέναντι στην ετερογένεια του πληθυσμού του που αποτελείτο από επιζώντες του ολοκαυτώματος, Σεφαρδίτες και Μιζράχι που ζούσαν σε κιμπούτς και σε κακές συνθήκες. Έτσι, από τους 779.000 μετανάστες στο Ισραήλ το 1946-53, περίπου το 46,8% ήταν επιζώντες του ολοκαυτώματος. Πολλοί από αυτούς ψυχικά ασθενείς και καταβεβλημένοι έπρεπε να αντιμετωπίσουν τον πρώτο Ισραηλινο-Αραβικό πόλεμο (1948), που προκάλεσε πολλές απώλειες και παρόλο που πολλοί κατάφεραν να επιβιώσουν από το ολοκαύτωμα, πέθαναν κατά τη διάρκεια της Nakba (ο πρώτος ισραηλινο-αραβικός πόλεμος ονομάζεται Nakba για τους Παλαιστίνιους που σημαίνει καταστροφή) χωρίς τον κατάλληλο στρατιωτικό εξοπλισμό και εκπαίδευση. Άλλοι στην πορεία έγιναν μέλη της παραστρατιωτικής ομάδας Haganah για την υπεράσπιση των εβραϊκών οικισμών και κυνηγούσαν τους Ναζί για να τους δικάσουν στο Ισραήλ, όπως συνέβη και με τον Adolf Eichmann, έναν από τους σημαντικότερους διοργανωτές του ολοκαυτώματος που καταδικάστηκε και εκτελέστηκε στο Ισραήλ στις 31.5.1962.
Το 1967 το Ισραήλ κατέλαβε τα υψώματα του Γκολάν, τη Δυτική Όχθη, την Ανατολική Ιερουσαλήμ, τη Λωρίδα της Γάζας και τη χερσόνησο του Σινά από την Αίγυπτο, τη Συρία και την Ιορδανία. Το Ισραήλ σύνηψε συνθήκη ειρήνης με την Αίγυπτο το 1979, μετά τις Συμφωνίες του Camp David το 1978 με αντάλλαγμα για την επιστροφή του Σινά. Το 1993, το Ισραήλ υπέγραψε τις Συμφωνίες του Όσλο με την Παλαιστινιακή Αρχή, ακολουθούμενη από μια συνθήκη ειρήνης με την Ιορδανία το 1994 και την εξομάλυνση των σχέσεων με τη Μαυριτανία το 1999. Εντός μιας δεκαετίας η Αραβική Ειρηνευτική Πρωτοβουλία υπό την αιγίδα της Σαουδικής Αραβίας, που επικυρώθηκε το 2002 από τον Αραβικό Σύνδεσμο και υπό την πίεση των ΗΠΑ έθεσε το ζήτημα της αναγνώρισης του Ισραήλ από τον αραβικό κόσμο εάν αποσυρθεί στη γραμμή ανακωχής του 1949.
Η Masada και η πορεία προς τις Συμφωνίες του Αβραάμ
Το Ισραήλ εκ της ιδρύσεως του βρισκόταν σε μόνιμη απομόνωση στην περιοχή με τους κατοίκους του να μπορούν να επισκεφθούν μόνο την Αίγυπτο και την Ιορδανία. Η διακυβέρνηση Τραμπ (2017- 2021) στις ΗΠΑ προσπάθησε να εντάξει όσο το δυνατό περισσότερο το Ισραήλ στην παγκόσμια σκακιέρα και να εξευρεθεί ένας τρόπος οι Ισραηλινοί να βγουν από τη νοοτροπία της πολιορκίας της Masada.
Η Masada αποτελεί για τους Ισραηλινούς μια προέκταση της ταυτότητάς τους στην περιοχή, που μέχρι σήμερα αποτελεί σύμβολο νίκης, αλλά και ένα «αυτοάνοσο» πλήγμα κατατρεγμού του εβραϊσμού. Μετά την πτώση της Ιερουσαλήμ και την καταστροφή του Δεύτερου Ναού (70 μ.Χ.), η φρουρά της Masada - το τελευταίο απομεινάρι της εβραϊκής κυριαρχίας στην Παλαιστίνη - αρνήθηκε να παραδοθεί και πολιορκήθηκε από τη ρωμαϊκή λεγεώνα υπό τον Flavius Silva. Η Masada είχε περικυκλωθεί από τα ρωμαϊκά στρατεύματα από το 73 έως το 74μ.χ., στο τέλος του Πρώτου Εβραιορωμαϊκού πολέμου και κατέληξε στη μαζική αυτοκτονία των 960 ανταρτών που κρύβονταν εκεί.
Η συγκεκριμένη πράξη των επαναστατών μέχρι σήμερα αναφέρεται ως ηρωική μιας και οι επαναστάτες πολέμησαν μέχρι θανάτου για την ελευθερία τους. Το Ισραήλ και η εβραϊκή θρησκεία προάγει κατά πολύ τα πάθη του λαού του Ισραήλ μέχρι την κυριαρχία της θεϊκής προέλευσης για τούτο και οι πρώτες ομιλίες του πρώτου πρωθυπουργού του Ισραήλ Μπεν Γκιουριόν ακολουθούσαν διδακτική μορφή για να πείσει τόσο τους κατοίκους του νέου κράτους όσο και τους ιθύνοντες να είναι δυνατοί απέναντι στις προκλήσεις στην περιοχή. Παρουσιάζοντας την κυβέρνησή του στην Κνεσέτ το 1949, ανέφερε: «Οι δραστηριότητες και η πολιτική μας δεν καθοδηγούνται μόνο από οικονομικούς λόγους, αλλά από ένα πολιτικό και κοινωνικό όραμα που έχουμε κληρονομήσει από τους προφήτες μας και έχουμε εμποτιστεί από την κληρονομιά των μεγαλύτερων σοφών μας και των δασκάλων της εποχής μας».
Οι Συμφωνίες του Αβραάμ ως ατζέντα απεμπλοκής των ΗΠΑ από την περιοχή
Οι Συμφωνίες του Αβραάμ που υπογράφθηκαν τον Αύγουστο του 2020 μεταμόρφωσαν την αραβο-ισραηλινή σύγκρουση, με τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα (ΗΑΕ), το Σουδάν, το Μπαχρέιν και το Μαρόκο να εξομαλύνουν τις σχέσεις τους με το Ισραήλ. Βέβαια προ των Συμφωνιών του Αβραάμ υπήρχαν περιπτώσεις όπως το 2017 όταν επίσημη αντιπροσωπεία του Μπαχρέιν επισκέφθηκε το Ισραήλ βασιζόμενη στις αρχές της ανοχής και της συνύπαρξης (principle of tolerance and coexistence) του Βασιλείου του Μπαχρέιν.
Η επίσκεψη αυτή έγινε εν μέσω της συνεχιζόμενης διαμάχης και αντιδράσεων από τα αραβικά κράτη σχετικά με την απόφαση των ΗΠΑ να μεταφέρουν την πρεσβεία τους στην Ιερουσαλήμ και να την αναγνωρίσουν ως πρωτεύουσα του Ισραήλ. Η απόφαση αυτή πυροδότησε οργή στον αραβικό κόσμο, ενώ η πόλη Ραμπάτ στο Μαρόκο τον Μάιο του 2018 ακύρωσε την έναρξη της συνεργασίας αδελφοποίησης πόλεων με τη Γουατεμάλα Σίτι σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τη μεταφορά της πρεσβείας της Γουατεμάλας από το Τελ Αβίβ στην Ιερουσαλήμ μετά από απόφαση των ΗΠΑ. Το Μπαχρέιν κινήθηκε νωρίτερα από οποιαδήποτε άλλη χώρα του Αραβικού Κόλπου στο άνοιγμα των σχέσεων του με το Ισραήλ και τον εβραϊκό κόσμο υπό τον φόβο του Ιράν που καθοδηγούσε τις Σιίτικες κοινότητες εναντίον της μοναρχίας του Μπαχρέιν. Έτσι, το 2008 διόρισε την Houda Ezra Ebrahim Nonoo ως πρέσβη του Μπαχρέιν στις Ηνωμένες Πολιτείες μέχρι το 2013 και έγινε η πρώτη Εβραία που εκπροσώπησε ποτέ αραβική χώρα σε διπλωματική αποστολή, δηλώνοντας ότι το Μπαχρέιν δεν παραμένει ένας οίκος αντιπαλότητας Σιιτών και Σουνιτών, αλλά ένα βασίλειο με ίσες ευκαιρίες για όλους τους πολίτες του.
Από τη στιγμή που υπογράφηκαν οι Συμφωνίες του Αβραάμ, οι σχέσεις ενεργοποιήθηκαν και περιλάμβαναν απευθείας πτήσεις και τη χρήση των λιμένων από ναυτιλιακές εταιρείες του Ισραήλ και των Εμιράτων. Επίσης περιλάμβαναν το άνοιγμα μεταφοράς κεφαλαίων σε τράπεζες και στις δύο χώρες, μια αρχική συμφωνία να επεκταθεί ο ισραηλινός αγωγός πετρελαίου στα ΗΑΕ και την εγκαθίδρυση του Abraham Fund, ως ένα κοινό ταμείο ανάπτυξης αξίας $3 δις που θα προωθήσει την περιφερειακή οικονομική συνεργασία μαζί με την αμερικανική International Development Finance Corporation.
Οι Συμφωνίες του Αβραάμ παρείχαν μεγάλη πολιτική και οικονομική συνεργασία προκειμένου να δημιουργηθεί εμπιστοσύνη ανάμεσα στα μέρη, ώστε να επεκταθούν σε θέματα αμοιβαίας ασφάλειας. Οι ΗΠΑ μετά την αποχώρηση από το Αφγανιστάν και το Ιράκ αποφάσισαν να μην παραμείνουν στην περιοχή με εκτεταμένο στρατό. Η εξομάλυνση των σχέσεων των αραβικών κρατών με το Ισραήλ θα δρούσε καταλυτικά ώστε οι αραβικές χώρες να διαφυλάξουν την ειρήνη αλλά και ο Σύνδεσμος με το Ισραήλ να καταστεί ένας πυλώνας αποτροπής εισόδου της Ρωσίας και της Κίνας στην περιοχή.
Ως εκ τούτου, οι Συμφωνίες του Αβραάμ εμπλέκουν μια περιοχή από τον Περσικό Κόλπο (Μπαχρέιν, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα) μέχρι το Γιβραλτάρ (Μαρόκο), συμπεριλαμβανομένης της Μεσογείου, της μοναδικής εξόδου των αραβικών εθνών και του Ιράν στη Δύση, αυξάνοντας τον ανταγωνισμό του λιμανιού της Χάιφα εναντίον του λιμένα της Βηρυτού που ορίστηκε ως η έξοδος κινεζικών προϊόντων μέσω του Ιράν και οι Συμφωνίες του Αβραάμ αναφέρονται σε περισσότερα από 200 εκατομμύρια άτομα. Η στρατηγική ικανότητα των Συμφωνιών παραμένει ένα ανοιχτό σχήμα που ξεκινά από τον Περσικό Κόλπο, μέχρι τον Κόλπο του Ομάν, την Αραβική Θάλασσα, τον Ινδικό Ωκεανό, την Ερυθρά Θάλασσα, το Σουέζ, τη Μεσόγειο και την έξοδο στον Ατλαντικό Ωκεανό. Έτσι, μια πιθανή συνεργασία του Σουδάν με το Ισραήλ στη θαλάσσια ασφάλεια μπορεί να οδηγήσει στην ισραηλινή εποπτεία των εμπορικών οδών τριών ηπείρων, που υπολογίζεται στο 12% του παγκόσμιου εμπορίου και σε αγαθά αξίας άνω του $1 τρις ετησίως που διέρχονται από την Ερυθρά Θάλασσα και το Σουέζ. Επιπλέον, η μελέτη της RAND Corp. κάνει μια προσομοίωση της επέκτασης των Συμφωνιών για να συμπεριλάβει όλα τα αραβικά (συμπεριλαμβανομένης της Σαουδικής Αραβίας), αναφέροντας ότι τα μέλη των Συμφωνιών δύνανται να αυξήσουν έως και 150.000 τις νέες θέσεις εργασίας και να κερδίσουν συνολικά $1 τρις σε νέα οικονομική δραστηριότητα σε μια δεκαετία, εάν οι Συμφωνίες υπογραφούν και από άλλα μουσουλμανικά κράτη.
Ο κινέζικος δράκος το μακρύ χέρι του Ιράν
Η Συμφωνία Ιράν-Κίνας είναι η αντίθετη Συμφωνία από τις Συμφωνίες του Αβραάμ που υπεγράφη στις 13 Αυγούστου 2020, λίγες μέρες μετά την έκρηξη στο λιμάνι της Βηρυτού στις 4 Αυγούστου. Σχεδιάστηκε για να ενσωματώσει μια περιοχή από τη Σαγκάη έως τη Βηρυτό και περιλαμβάνει τους παλιούς περσικούς εμπορικούς δρόμους, τις αγορές και τις χώρες του Τατζικιστάν, ως εναλλακτική λύση στο Αφγανιστάν μετά την ανάληψη εξουσίας από τους Ταλιμπάν και την εχθρική τους στάση απέναντι στο Ιράν. Είναι η μεγαλύτερη Συμφωνία του βόρειου ημισφαιρίου αξίας $400 δις, συνδέοντας περισσότερους από 1,6 δισεκατομμύρια ανθρώπους (Κίνα, Ιράν, Κεντρική Ασία και Μέση Ανατολή) στους Δρόμους του Μεταξιού. Το Ιράν ενέκρινε τις γεωπολιτικές ευκαιρίες και το σχέδιο ασφαλείας του δίπλα στον νέο εμπορικό του ρόλο, να γίνει το σημείο μεταφοράς και η δύναμη που θα εξασφαλίσει τα προϊόντα που μεταφέρονται από την Κίνα στη Μεσόγειο Θάλασσα, μετατρέποντας το λιμάνι της Βηρυτού ως στρατηγικό λιμάνι εξαγωγής και φορτίου της Συμφωνίας Ιράν-Κίνας.
Η Συμφωνία Ιράν-Κίνας αποτελεί το σημείο ορόσημο για μια μεγάλη συνεργασία μεταξύ των δύο χωρών η οποία αποτελεί εργαλείο στην ενσωμάτωση των αγορών των χωρών της Κεντρικής Ασίας στον Δρόμο του Μεταξιού δημιουργώντας μια ισχυρή περιφερειακή συμμαχία εμπορίου και ασφάλειας. Αυτό σημαίνει ότι τα προϊόντα π.χ. από το Τατζικιστάν δεν θα μεταφέρονται μόνο μέσω του Οικονομικού Διαδρόμου Κίνας-Πακιστάν (CPEC), αλλά θα μεταφερθούν στο Ιράκ, στη Συρία και θα εξαχθούν από μεγάλες κινεζικές εταιρείες στις δυτικές αγορές. Το σχέδιο του Ιράν και της Κίνας ήταν η ανάληψη της μεταφοράς των προϊόντων από λιμάνια του Ιράν, του Λιβάνου και της Συρίας να γίνεται από κινέζικες κυρίως εταιρείες που θα είναι ασφαλισμένες σε κινέζικες ασφαλιστικές ενεργοποιώντας ένα μεγάλο σχέδιο νομισματικής διαφοροποίησης και ασφάλειας που θα περιλαμβάνει διακυβερνητική συνεργασία και συνεργασία στον τομέα της ασφάλειας των χωρών του Ιράν, της Κίνας, της Κεντρικής Ασίας και της Μέσης Ανατολής. Ως εκ τούτου το Ιράν θα προσφέρει ασφάλεια σε κινεζικές επιχειρήσεις λαμβάνοντας υπόψη την παράκαμψη των εμπορικών και τραπεζικών κυρώσεων και θα λάβει ως αντάλλαγμα την εξασφάλιση της πολιτικής και οικονομικής παρουσίας του στην περιοχή.
Η Συμφωνία Κίνας-Ιράν των $400 δις σχεδιάστηκε τόσο για την ασφάλεια όσο και για την οικονομική συνεργασία μεταξύ των δύο χωρών. Το Ιράν μετά τη μονομερή αποχώρηση των ΗΠΑ από τη Συμφωνία για τα Πυρηνικά JCPOA αντιμετώπισε σκληρές οικονομικές κυρώσεις από τις ΗΠΑ που ακολούθησαν με την αποχώρηση πολλών ξένων εταιρειών από τη χώρα. Εταιρείες όπως η Total αποχώρησαν από την κοινοπραξία που αποτελούνταν από την National Iranian Oil Company, την Total, τον ενεργειακό γίγαντα της Κίνας CNPC και την ιρανική Petropars με συμβόλαιο ύψους $4,879 δις, επομένως το μερίδιο της Total στη σύμβαση παραχωρήθηκε στην κινεζική CNPC. Στις δύσκολες στιγμές του 2018 που το Ιράν χρειαζόταν $500 δις επενδύσεων για να διαχειριστεί την εξωτερική οικονομική πίεση κινεζικοί επιχειρηματικοί Όμιλοι καθώς η CITIC Trust Group δεν δίστασαν να προχωρήσουν σε τραπεζική και επενδυτική συνεργασία υπογράφοντας με την Κεντρική Τράπεζα του Ιράν μια πιστωτική Συμφωνία αξίας $10 δις για τη χρηματοδότηση μεσοπρόθεσμων και μακροπρόθεσμων ιρανικών εισαγωγών στην Κεντρική Ασία.
Έτσι, η Κίνα θα πραγματοποιήσει σε συνεργασία με το Ιράν 100 έργα επενδύοντας στις ιρανικές τηλεπικοινωνίες, την υγειονομική περίθαλψη, τις τράπεζες, τα λιμάνια, τους σιδηρόδρομους και την τεχνολογία πληροφοριών. Θα επενδύσει $120 δις για την αναβάθμιση της ιρανικής υποδομής μεταφορών για τα κινεζικά προϊόντα που θα μεταφέρονται μέσω του Δρόμου του Μεταξιού. Επίσης οι δύο χώρες ξεκίνησαν κοινά προγράμματα σε πανεπιστημιακές βιομηχανικές έρευνες, με τη διάθεση 5.000 Κινέζων στελεχών ασφαλείας με σκοπό την εξασφάλιση κινεζικών ενεργειακών και πετροχημικών περιουσιακών στοιχείων στο Ιράν με συνολικές επενδύσεις $280 δις στον ιρανικό τομέα πετρελαίου και ενέργειας. Υπό αυτό το πρίσμα, το Πεκίνο θα χρησιμοποιήσει «ήπια» νομίσματα, συμπεριλαμβανομένων εκείνων της Κεντρικής Ασίας και των αφρικανικών κρατών, προκειμένου να αποφύγει τις συναλλαγές σε δολάρια ΗΠΑ σε μια προσπάθεια να οικοδομήσει ένα νέο οδικό χάρτη νομισμάτων μακριά από τις κυρώσεις των ΗΠΑ.
Η παγκόσμια αξία τουλιμανιού του Ashkelon και η «νεκρή ζώνη στη Γάζα»
Από την ολοκλήρωσή της το 1869, η Διώρυγα του Σουέζ έχει γίνει η τρίτη πιο σημαντική πλωτή οδός στον κόσμο μετά τα στενά του Ορμούζ και της Malacca. Αντιπροσωπεύει το 12% του παγκόσμιου εμπορίου και το 9% του ημερήσιου θαλάσσιου πετρελαίου στον κόσμο ή 5,5 εκατομμύρια βαρέλια την ημέρα (mbd) σε σύγκριση με 19 mbd που περνούν τα στενά του Ορμούζ και 16 mbd από τα στενά της Malacca. Η σημασία του καναλιού πηγάζει από τη θέση του, αφού είναι το μόνο μέρος που συνδέει άμεσα τα ύδατα της Ευρώπης με την αραβική θάλασσα, τον Ινδικό Ωκεανό και χώρες της Ασίας-Ειρηνικού.
Τα στενά του Ορμούζ, που βρίσκονται μεταξύ του Ομάν και του Ιράν, συνδέουν τον Περσικό Κόλπο με τον Κόλπο του Ομάν και την Αραβική Θάλασσα. Τα Στενά είναι το πιο σημαντικό σημείο διακίνησης πετρελαίου στον κόσμο και ισοδύναμο περίπου του 21% της παγκόσμιας κατανάλωσης πετρελαϊκών ειδών και παραμένουν σημαντικά για την παγκόσμια ενεργειακή ασφάλεια. Μόνο η Σαουδική Αραβία και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα διαθέτουν αγωγούς που μπορούν να μεταφέρουν αργό πετρέλαιο εκτός του Περσικού Κόλπου και έχουν την πρόσθετη χωρητικότητα αγωγών για να παρακάμψουν τα στενά του Ορμούζ και να αποφύγουν τυχόν προστριβές με το Ιράν, παρόλο του ότι η Σαουδική Αραβία και το Ιράν πρόσφατα επανέφεραν τις διπλωματικές τους σχέσεις.
Το πιο σημαντικό στοιχείο των Συμφωνιών του Αβραάμ είναι η επαναδραστηριοποίηση των αγωγών του Eilat-Ashkelon. Τα ΗΑΕ και το Ισραήλ σε μια προσπάθεια να σταματήσουν την ιρανική κυριαρχία στην περιοχή και παρακάμπτοντας τους κινδύνους της Διώρυγας του Σουέζ για να φτάσουν στις μεσογειακές αγορές στον τομέα του πετρελαίου στις 21 Οκτωβρίου 2020 υπέγραψαν Μνημόνιο Συνεργασίας (MoU). Σύμφωνα με το Μνημόνιο Συμφωνίας, το αργό πετρέλαιο του Άμπου Ντάμπι θα παρέχεται στο μεσογειακό λιμάνι του Ισραήλ Ασκελόν μέσω ενός αγωγού που εκτείνεται από το Εϊλάτ στην ακτή της Ερυθράς Θάλασσας χρησιμοποιώντας την εταιρεία αγωγών Eilat-Ashkelon (EAPC) που δημιουργήθηκε πριν από την ισλαμική επανάσταση του 1979 από το Ιράν και το Ισραήλ (50-50% ιδιοκτησία Ιράν και Ισραήλ και τώρα ανήκει στο Ισραήλ). Μαζί με το πετρέλαιο των ΗΑΕ, οι εταίροι ελπίζουν να χρησιμοποιήσουν τη «χερσαία γέφυρα» η οποία εξοικονομεί χρόνο, καύσιμα και κόστος έναντι της διέλευσης της διώρυγας του Σουέζ, για τη μεταφορά πετρελαίου παρέχοντας ταχύτερη πρόσβαση στους καταναλωτές.
Η πόλη και το λιμάνι του Ασκελόν απέχει μόνο 12 χλμ από τη Λωρίδα της Γάζας που αποτελεί μόνιμα μια εμπόλεμη ζώνη, με κίνδυνο για τους αγωγούς αλλά και για την εξέλιξη του λιμανιού σε ένα παγκόσμιο σταθμό μεταφοράς εμπορευμάτων και πετρελαίου για να παρακαμφθεί το Σουέζ, του οποίου την ασφάλεια δεν μπορεί πλήρως να εγγυηθεί η Αίγυπτος. Πέντε μέρες πριν την επίθεση της Χαμάς στο Ισραήλ (7/10/23) στις 2 Οκτωβρίου μια πυρκαγιά έκαψε το αρχηγείο της αστυνομίας στην πόλη Ισμαιλίγια στο Σουέζ που έχει την εποπτεία της γέφυρας. Το Ισραήλ ήθελε να εξελίξει το Ασκελόν σε ένα εναλλακτικό λιμάνι ενεργειακού κόμβου αντίστοιχο του Μπακού στην Κεντρική Ασία, που να εξασφαλίζει εμπορεύματα και πετρέλαιο από όλες τις ηπείρους διά στεριάς μέσω των συνδεδεμένων αγωγών με το Εϊλάτ και χωρίς να περνούν τα πλοία από το Σουέζ.
Για να γίνει το Ασκελόν ένα παγκόσμιο λιμάνι πρέπει να πάψει η εμπόλεμη κατάσταση στη Λωρίδα της Γάζας. Στις 22 Σεπτεμβρίου στην ομιλία του στον ΟΗΕ ο πρωθυπουργός του Ισραήλ κ. Νετανιάχου παρουσίασε τον χάρτη του Μεγάλου Ισραήλ με τα σύνορα της χώρας να φτάνουν ως το Σινά, παραβιάζοντας τα αισθήματα δικαίου και ειρήνης της περιοχής, λίγες μέρες πριν την επίθεση της Χαμάς και λίγες μέρες πριν την πυρκαγιά στην αστυνομία του Σουέζ. Για να μπορέσει το Ασκελόν να εξελιχθεί σε παγκόσμιο λιμάνι πρέπει να δοθεί διεθνής προστασία στο λιμάνι μέσω των διεθνών Οργανισμών και να απενεργοποιηθεί η δράση ένοπλων Οργανώσεων στη Γάζα και μέρος της Γάζας να καταστεί νεκρή ζώνη για την προστασία του λιμανιού.
Παρόλο που το ανωτέρω μπορεί να είναι το σχέδιο του Ισραήλ, οι αντιδράσεις της χώρας απέναντι στους κατοίκους της Γάζας και ο αποκλεισμός της μετά το κτύπημα της Χαμάς, ανοίγει ένα νέο κύκλο σχέσεων μεταξύ του Ισραήλ και των αραβικών χωρών που υπέγραψαν τις Συμφωνίες του Αβραάμ. Η Διάσκεψη του Καίρου καθώς και η μη εμπλοκή των αραβικών χωρών σε ένοπλη σύγκρουση, οδηγεί στο γεγονός ότι η ψυχρότητα θα συνεχιστεί τους επόμενους μήνες με τις Συμφωνίες του Αβραάμ να μην εξελίσσονται και δη σε αμυντικά θέματα, σε αντίθεση με τη Συμφωνία Ιράν-Κίνας.
*Αναλύτριας Εξωτερικής Πολιτικής και Επενδύσεων
Διαβάστε επίσης: BRICS: Από την αποδυτικοποίηση στην καταχρηστική αποδολαριοποίηση